با سلام خدمت بینندگان و دوستان عزیز در این پست شمارا با یکی از فعالیت های ورزشی روستای جابان اشنا میکنیم.

یکی از ورزش و فعالیت های حرکتی در جهان پینگ پنگ(Ping Pong)محسوب میشود.

میلیون ها نفر در جهان علاقه بسیار خاصی به این ورزش دارند و جز کار های روزمرشان حساب میشود.

تاریخچه ای کوتاه از این ورزش به نقل از سایت Beytoote:

پینگ پنگ، ورزشی انفرادی و بی‌نظیر است که در سطوح قهرمانی به توانایی‌های بالا و دقیق تکنیکی، ظرفیت خوب هوازی، توان بی‌هوازی، عمل و عکس‌العمل‌های سریع، قدرت و سرعت، هماهنگی، انعطاف‌پذیری و چابکی نیاز دارد و با توجه به این عوامل و اندازه‌گیری آنها، می‌توان ب نقاط قوت و ضعف افراد پی‌برد و برای رفع آنها تمریناتی مناسب انتخاب کرد.

پینگ پنگ مانند بسیاری ورزش های دیگر احتمالا برای اولین بار با وسایل و تجهیزات ابتدایی و سر هم بندی شده به عنوان یک سرگر می اجتماعی ساده در اواخر قرن نوزدهم در انگلستان بازی می شده است.این بازی که بر گرفته از بازی تنیس قرون وسطایی است با همین نام امروزی ونام های مختلف تجاری همچون گسیما(gosshima,1891) و ویف واف(whiff-waff) همراه با بازی بدمینتون و تنیس روی چمن در اواخر قرن نوزدهم بسیار محبوب بودند و بعد از این که عنوان پینگ پنگ(با پیروی از صدای ایجاد شده از برخورد توپ با میز و راکت با پوست بره تو خالی که در آن زمان متداول بود)توسط می جکس و پسرانش در سال1900 به ثبت رسید این بازی با شور و شوق بسیاری رایج شد.

برای مشاهده سایر مطلب به ادامه مطلب مراجعه نمایید

سلام به همه من امید علیمردانی در خدمت شما عزیزان گرامی هستم که تفریحات و ورزش جابان بزرگ را به شما ها معرفی کنم

از فوتبال جابان شروع می کنم که حدود سه ماه تعطیلی کلاس فوتبال گذاشته بودند که من 2 سالشو شرکت کردم با این که نو نهال بودم ما حدود30نفر بیشتر بودیم با 3تا مربی که از جمله اقای محسن حراسی که در مربی گری مدرک B را داشتند بعد مربی دوم اقای محسن مرادی مرد خوش رفتاری بود مربی سوم اقای میثم خراسانی بود که ایشان هم به من ودوستانم لطف زیادی داشتند ایشون خاطره های زیادی از فوتبال تعریف می کرد که واقا جالب و خنده دار بود بعد آن اقای محسن حراسی میز پینگ پنگی از طریق سازمان تربیت بدنی برای ما اورد که قبلا هم دیده بودمش وقتی این میز به مسجد جامع جابان امد فقط دو نفر روی ان بازی می کردن ان دو نفر یکیش محسن حراسی بود یکیش پدرمن امیر علیمردانی چون این ها بلد ها ی پینگ پنگ جابان بودند بعدش علاقه ی من به ای بازی زیاد شد همش می خواستم بازی کنم البته چون ضعیف بودم کسی به من اهمیت نمی داد بگذریم وقتی میز امد با خود هم بچه های بسیاری اورد که خیلی علاقه ی زیادی داشتند من خجالت می کشیدم بازی کنم بنابر این همه از بازی من زدن جلو همه ی بچه هایی که برای بازی امده بودند قوی بودند من مانده بودم که چی کار کنم که یه روز دوست دوران بچگی که با هم بچه محل بودیم دیدم که راکتی ساده دستش من اون موقع حتی راکتم نداشتم اما دوستم راکت داشت چون دیدن دو تا نا بلدیم گذاشتن بازی کنیم دوست من امیر رضا حتی یه باری بازی نکرده بود ولی با این حال من از اون هم باختی با این که تجاربم بیشتر بود ناراحت بودم دوست من حتی با این تازه کار بود توانست چند نفر از ادم هایی را که قوی بودند ببرد و به علت کمبود میز وشلوغی بچه ها ما نتوانستیم بازی کنیم این داستان دو نو جوانی که با این که بلدی در پینپنگ نداشتند توانستند همه ی ان همایی را که بهشون باخته بودند ببرن  داستان این جوری شد که دوستم امیر رضا یه میز خرید و روی ان هر روز یا یه روز درمیون بازی می کردیم من حدود شیش ماه به دوستم باختم و تجاربی تو این شیش ماه کسب کردم که توانستم ورزشو حسش کنم و هر کس که با منو دوستم بازی می کرد می باخت از اون شیش ماه دو ماه گذشته که من هنوز دارم پینگ پنگ بازی می کنم ما مسا بقاتم بر پا کردیم من دوم شدم دوستم سوم ولی حتی به ما جایزه هم ندادند ما پینپ پنگ رو برای خودش دوست داشتیم و هر روز بعد از این که مسجد خلوت بود بازی می کردیم انقدر بازی کرده بودیم پا های مان طاول زده بود در حال حاضر جابان هیچ ورزشی ندارد  و کسی هم نیست که ای موضوع را جدی بگیرد و من از این موضوع ناراحتم که چرا منو دوستم نمی توانیم پیشرفت کنیم  و اصلا منضورم به همه ی بچه ها ی جابان هستش و الان از ان همه بچه فقط 2 نفر مانده که پینپنگ بازی می کنند و هیچ کس توجهی ندارد این از ورزش جابان امید وارم گه بهتان خوش گذشته باشه

نویسنده :(امید)